ahəng

is. <fars.>

1. Səslər, rənglər və s. arasında uyğunluq, müvafiqət. Ahəngi pozmaq. Səslərin xoş ahəngi. Boyalarda ahəng yoxdur. – Səslərin ahəngi cırcıramanın oxumasına elə bənzəyirdi ki, sanki, doğrudan da, cırcırama o sözləri deyirdi. S. S. A.. // Məc. mənada. Sabunçudan şəhərə gələn qatar küçənin ahəngini birdən-birə dəyişdirdi. M. S. O.. . . Hər şey əbədi və pozulmaz bir ahənglə qəlbini oxşayır, hər şey füsunkar bir gözəlliklə ona <Firiduna> baxıb gülümsəyirdi. M. İ..

2. məc. Gözəl səs, avaz. Bu səs Jenyanın qulağında başqa bir ahənglə cingildədi. M. S. O.. <Mirzə Valeh> bülbüllərin min bir nəğməsini dinləyir, . . axırda bir neçə beyt söyləyir, bu ahəngə qoşulurdu. S. R.. // Ton. Balacayev acıqlı bir ahəng ilə: – Bəs bu gün haranız ağrıyır? – deyə soruşdu. S. R.. Gəldiyev həmişə səsinə, hərəkətinə sirli bir ahəng verməyi sevərdi. M. C..

3. Nəğmə, mahnı, hava. Səhər bülbüllər əfğanı deyil bihudə gülşəndə; Füzuli, naleyidilsuzinə ahəng tutmuşlar. F.. Oxu şiddətlə bir ahəngi-hicaz; Ucadan başla, oxu bir avaz. S. Ə. Ş.. Bizi ahənglərin şad eylər; Qəlbi yatmışları irşad eylər. A. S..

◊ Ahəng qanunu dilç. – əsasən türk dillərində: sözlərdə, həmçinin kök və şəkilçilərdə qalın saitlərin qalınları, incələrin incələri izləyib, bir-birinə uyğunlaşması hadisəsi.